A yadda muke waya dasu na san sha Allah 7:30pm zuwa 8:pm sun shigo gida.
Dalilin da ya sa kenan karfe biyar na fara shirin abincin tarbarsu, kowa abin da yake so na yi niyyar yi mishi, Oga tuwo, Maman Khalil dambu, yarinyata kuma danwake.
Tun da nake kira ba ta cewa komai amma haka nan zan sanya a kanga mata wayar a kunne in yi ta surutu tana ji, amma dazu da na ce “Me kike so in dafa miki” Sai cewa ta yi “An wake” Ina jin su Maman Khalil na mata dariya, ni ma na yi dariya sosai.
Shi ya sa zan yi mata daidai cikinta.
Zuwa 7:pm kuwa na kammala komaina har da watsa ruwa, na haye sallaya don gabatar da sallahr magriba, saboda tun 6:47 aka yi sallah.
Ina kan sallaya na ji sallamar Rahma don haka na fito, ina tunanin ko yara ta maido.
Amma kuma sai ban ga yaran ba.
Gaisawa mu ka yi sannan ta ce “Kun yi waya dasu Sakeena ne?”
“Eh tun dai wajen shida da mu ka yi bamu kara ba, dama jira nake in idar da sallah in kirasu in ji suna ina.” na ba ta amsa ina kallonta.
“Ok. Sun iso tun dazu amma sun buga ma wani mota yanzu haka suna asibiti”
Na yi saurin sakin casbahar da ke hannuna tare da fadin “Subhanallah! Amma su ya suke?”
“Su kam suna lafiya, motar dai wancan ce ta samu matsala.”
Na sauke ajiyar zuciya mai karfi “To yanzu ya aka yi?”
“Zuwa na yi mu je tare.”
Ban yi wani dogon tunani ba na ce “To mu je kawai”
Ita din ma ba ta ce komai ba, ta yi gaba na ja kofata na bi ta a baya ko wayata ban dauka ba.
Tun da muka fara tafiya ba mai cewa komai tukinta kawai take yi, ni kuma na kosa in je in gansu, ji nake ma kamar ba ta sauri.
Tun da mu ka shiga asibitin nake karo da abokan Baban Khalil da makotanmu wadanda na sani.
Yadda nake ganin fuskokinsu kamar abun babba ne.
Kofar A&E din cike yake da mutane, da yawansu kuwa makusanta ne ga Baban Khalil
Matan da ke wurin basu da yawa maza sun ninkasu yawa.
Sai kallona suke yi suna kus-kus, ga Rahma ta shige ciki ta bar ni a tsaye.
Can kuma sai ga ta, jan hannuna ta yi, tana kokarin boye hawayenta. Ni dai tuni jikina ya gama mutuwa, na rasa duk wani wayau nawa.
Gefe ta kai ni, hade da zaunar da ni a daben barandar wurin .
“Khadija!” ta kira sunana
Daga kai kawai na yi ina kallonta, saboda bakina ya yi nauyi ba zan iya amsawa ba
“Sakeena, Ramla da Basheer suna cikin wani hali, ki sanyasu a addu’arki, sun ji ciwo amma dai sha Allah ana ganin akwai sauki.” Ta karasa maganar hade da share hawayen da ke bin fuskarta. Daga bisani kuma sai ta rushe da kuka mai sauti.
Ni dai ina jin mutuwar zaune na yi, don kuwa ko zuciyata ma a lokacin ba ta aiki, saboda ni dai ban ji na tuna komai ba.
Kwakwalwata ma a cunkushe take, ta yi jingim.
Sosai Rahma ke kuka, har sai da wasu mata da ina jin kawayenta ne ita da Maman Khalil su ka iso asibitin suka karaso gurinmu suna ba ta hakuri, kuma su din ma kukan suke yi.
Ni dai nawa ido kawai, bayan shi ba na jin akwai wani abu a jikina da yake aiki.
“Ku kai ni in gansu.” Da kyar na iya kalato maganar a bakina.
Ina jin su suna ta gardama wasu su ce a kai ni wasu su ce kar a kai ni.
“Ku kai ni in gansu don Allah.” na kuma fada da kyar.
Rahma ce ta mike tare da fadin “Ina zuwa”
Ban san ina ta je ba, can kuma sai ga ta, kama ni ta yi ta mikar, sannan ta ce “mu je.”
Kamar rakumi da akala haka nake bin ta, har zuwa wani daki, gaban wani gado muka tsaya, ta yaye zanen da aka lullube mara lafiyar.
Cikin kaduwa na ja baya ina kallon Rahma, ita ma ni take kallo.
Hannu ta sanya hade da share hawayenta.
“Khadija kin ga aminiyata, kawata ta amana, masoyiyata, abokiyar sirrina, mai share min hawayena. Yau ta tafi ta bar ni ni kadai.” kuka ta kuma fashewa da shi mai sauti.
Sauri na yi na juya gadon da ke bayana, saboda wani tunani da na yi, bayan zuciyata ta dawo aiki cikin sauri.
Da sauri na kai hannu na yaye zanen da aka rufe koma waye a kwance
Ramlata ce kwance cikin jini hannunta guda daya fit ya fita, idan ka dauke wannan ciwon babu ko kwarzanen wani ciwo a jikinta. Idanuwanta a lumshe kamar tana bacci. Sabanin Maman Khalil da ta fita a kamaninta, hatta hakoran bakinta ba na jin akwai saura.
Saurin sakin zanen na yi, na nufi kofar fita, har ga Allah ban san ma ina nake zuwa ba, ban san ma wacece ni ba, Kwakwalwata ta daina aiki, tafiya kawai nake yi ko waige ba na yi.
Daga nan kuma ban san ya aka yi ba
Kawai dai na farka, na ga kanwar Ummata da ke Zaria a gefena, da yayar Baban Khalil,
Bin su kawai nake da kallo, su kuma suna ta min sannu.
Ina jin ma fadawa mutane a akai na farka, shi ya sa wannan ya shiga wannan ya fita.
Da na fahimci su dan rage shigowa, yunkurawa na yi da zummar tashi, amma kafin hakan cikin sauri Yaya Habi (yayar Baban Khalil) ta mayar da ni tare da tambayata ina zan je.
Bakina ya yi nauyi, da hannu na nuna mata kofar toilet.
Ita ce ta kai ni, na yi fitsari hade da yin brush na fito, sai kuma kanwar Mamata (Inna Saude) ta miko min kofin tea mai kauri.
Gefe na kawar da kaina, ko ganinsa ba na son yi.
“Sha Khadija ko don abun da ke cikinki” cewar Aunty Habi tana lallashina.
Yadda suka rufu a kaina ne ya sa dakyar na dan kurba kadan na ba ta, sannan na mayar da kaina a kan filo na yi shiru.
Fuskar Maman Khalil ta fado min, wasu hawaye masu zafi suka gangaro daga ramin idona.
Cikin hanzari na tashi, kamar ba ni ce dazu na kasa tashi ba.
Wannan karon ma yaya Habi ce ta yi saurin dakatar da ni, na zuba mata idon cikin dabara na fizgo maganar da nake son yi
“Ina Maman Khalil, Ramla da kuma Baban Khalil? Me ya faru da Maman Khalil na ga kamar fuskarta a kumbure, yarinyata kuma fa?” na karashe maganar cikin muryar kuka ina kallonta.
“Natsu Khadija! Ki natsu don Allah, rika ambaton Innalillahi Wa’inna Ilaihir Raji’un. Dukkanmu bamu isa mu ja da hukunci ubangiji ba. Allah ya bukaci abunsa, kuma sun karɓa kiransa,ki yi hakuri don Allah, mun san akwai damuwa da tashin hankali amma ki yi hakuri.”kallonta nake yi ina tsiyayar da hawaye, ba zan ce ban fahimci abin da take fada ba. Amma na kasa gasgatawa.
Shigowar Ummata ne ya sanya ni rushewa da kuka mai sauti hade da kwacewa daga hannun yaya Habi zuwa wajen mahaifiyata, ita ma sai ta rungumeni tana kuka da alama zuwanta kenan ma, sai daki da falon ya kuma cika da koke-koke.
“Umma wai da gaske su Baban Khalil duk sun rasu? Don Allah ki ce min ba gaskiya ba ne, duka yaushe muka gama waya dasu, har yana fada min me zai sawo min sun kusa shigowa Abuja, amma to yaushe ya rasu?”
Umma ba ta ba ni amsa ba, wani kukan ta kuma fashewa da shi, wata Auntyn su Baban Khalil ce ta janyeni hade da yin waje da ni, can baya ta kai ni, mara yalwar jama’a.
Bayan mun tsaya ne har a lokacin kuka nake yi sosai.
” Ce Innalillahi Wa’inna Ilaihir Raji’un Khadija”
Na dade ban furta ba saboda kukan da ya ci karfina, da kyar na fada “Innalillahi…. Wa’inna…. Ilaihir…. Raji’unnn”
“Ci gaba da fada.”
Ba musu kuwa na ci gaba da fada, tun muryata na yayyankewa har na fara fada daidai.
Har sai da ta gamsu natsuwata ta dan daidaita sannan ta dafa kafaduna ta ce
“Khadija ki yi hakuri, mutuwa a kan kowa take, idan ta zo ba tsumi ba dabara sai an tafi, akwai zafi da ciwo mun sani, amma ki yi hakuri don Allah, addu’a za ki rika yi masu.”
Kallonta nake yi, hawaye masu dumi na bin kuncina.
“Yanzu suna ina?”
“Khadija an kai su gidansu na gaskiya tun jiya.”
Ido na zuba mata kafin in ce “Cikin daren aka kai su? To ni ina na je, da ba za a kirani in gansu ba?”
“Ki yi hakuri yau kwana biyu da rasuwarsu ai, ke kuma kin riga kin shiga wani hali bai kamata a yi ta ajiyarsu ba.”
Kenan idan na fahimceta kwana na biyu ban san inda kaina yake ba
“Kenan har da Bashir, shi ma ganin karshe na yi mishi. Wayyo Allahna ni Khadija.” cikin sabon kuka na furta mata maganar
Jikinta ta janyo ni, muryarta ta yi rauni ta ce
“Yi hak’uri Basheer kam yana nan da ransa har yanzu yana dai bukatar addu’arki”
“Zo ki kai ni wurin shi ” na yi maganar ne daidai ina tafiya ban damu da rashin takalmi da ke kafata ba.
Kafin ta ankara har na fara ratsawa cikin mazan da suka taru a harabar gidanmu tsallakasu kawai nake wasu kuma ina takasu, da katon cikina da na manta yana jikona
Rahma ce ta farkon wacce ta fara isowa wajena tana fadin
“Subhanallah! Ya akai aka bar ta ta fito?”
Ni kuwa kokarin kwacewa kawai nake daga rikon da ta yi min “Ni ki sake ni wajen mijina zan je, ki sake ni na ce.”
Wajen mata biyar ne suka kama ni zuwa dakina.
Idona a bushe na kasa yin kukan ma, cewa nake kawai a kai ni in ga mijina.
Yadda na nace ne ya sa Rahma dole ta samo wanda zai kai ni babban asibitin Abuja inda Baban Khalil ke kwance, ni da yaya Habi da kuma kanwar Babana ne a motar.
Tun da muka shiga Kalamai masu laushi da kwantar da hankali suke fada min har zuwa lokacin da muka isa asibitin.
Kai tsaye dakin da yake kwance muka nufa, su Abdul ne kannensa a kofar dakin zaune.
Suna hangomu cikin sauri suka mike hade da tararmu.
“Ya mai jikin?” Aunty Habi ta fara tambaya
“Akwai sauki” Abdul ya fada cikin sanyin murya.
“Ya farka ne?” ta kuma tambaya, don ni kam yanzu idan akwai abun da ke mun wahala to magana ce.
” Eh ya farka.”
“Ya yi magana?”
“Eh ya yi” wannan karon Hassan ne ya ba ta amsa.
A kuma daidai lokacin ne muka isa kofar dakin.
Kwance yake yayin da aka sanya mishi irin robar nan da take taimakawa wajen yin numfashi, kanshi nade da bandage, kafarsa ma akwai alamun gyaran karaya na asibiti.
Ido na zuba masa ina kallon yadda halittarsa ta canja lokaci daya, kamar ba shi ne mijina dan gayu mai son kwalliya ba, lallai dan Adam ba a bakin komai yake ba.
Fitowa na yi waje na zauna, har ga Allah na rasa kalar tunanin da zan yi.
Ni dai gani nan zaune kamar gunki, bayan mintuna talatin da fitowata sai ga sauran ma sun fito wai in tashi mu tafi.
Na kafe kam babu inda zan je ina nan, iya lallashinsu kin tafiya na yi, dole su ma suka hakura muka zauna tare.
Zaman makokin sai ya koma asibiti, saboda na ki tafiya gida.
