07:30 AM
Kuliya na tsaye a falo yana fitar da abincin da ya siyo daga leda, wanda ya siyo a restaurant ɗin da ya saba siyan abinci.
Jin motsin buɗe ƙofa a corridor ne ya sa ya juya ya kalli ƙofar, kamar yanda ya sa ni, ita ɗin ce ta fito, sanye cikin kayan da ya fara ganinta da su, wato uniform.
Backpack ɗinta riƙe a hannunsa na dama, yayinda suit ɗin uniform ɗin ke riƙe a hannunta na hagu.
Ba tare da ta tambayashi ba har ta riga da ta yankewa kanta hukuncin cewa za ta je makaranta. Da alama ma dai ita ba ta san hakkin aure ba, ba zai yi wa kansa ƙarya ba idan yace ba ta ma san miye auren ba, ba ta san cewa yanzu tana ƙarƙashin wani ba ne. Sai ya ɗaga kafaɗarsa ta dama a hankali, kana ya Juya, ya ci gaba da fitar da abincin.
Mishal ta aje backpack ɗinta a kan sofa, sannan ta ɗora suit ɗin nata a kan jakar. Ta ɗan kalli inda yake, wai shi ba shi da aiki sai saka baƙaƙen kaya, ta faɗi a ranta tana kallon baƙar suit ɗin dake jikinsa, amma kuma ai kwana kin da take ganinsa a tsallaken makarantarsu ba baƙaƙen kaya ba ne. Sai kuma ta taɓe bakinta kaɗan tana ƙarasawa kusa da shi.
“Ina kwana”
Ta gaida shi tana kallonsa, ba tare da ya kalleta ba ya amsa mata da:
“Ummm”
Wai shi ba ya magana ne?, sai kuma ta kawat da komai, ta yi masa tambayar dake ranta tun jiya da ta gama cin abincin da ya kawo mata.
“Babu kayan girki a gidan nan ne ?”
A hankali Kuliya ya juyo ya kalleta, kayan girki?, to me za ta yi da su?, ita nan ɗin wai har wani girki ta iya?, inaaa, shiriritar ta ce kawai, dan a haka idan ka kalleta kai ka ce babbace wadda take da tunani, sai ka yi magana da ita za ka ga tsantsar yarinta. Ba tare da ya amsata ba ya ci gaba da abinda yake.
“Magana fa nake…”
Ya ƙi ko kallonta.
“To ni dai ba na iya cin abincin waje, ina san na yi girki da kaina!”
Still be kalleta ba har ya gama fitar da kayan, ya ware mata wasu robobi biyu, sannan ya tura mata.
“Ki ci ɗaya yanzu, and you can take the other one to school”
“Yanzu fa na ce maka ba na iya jurewa cin abincin waje…”
Ba tare da ya ko kulata ba ya ɗauki nasa, sannan ya yi corridor.
Tafe suke a motarsa, yayin da Kuliya ke tuƙa motar Sharon da ta ba ahi aro a kwanakin, dan har yanzu bai samu damar siyan wata motar ba, tasa kuwa da ma bai ƙara bi ta kanta ba.
Da yake yasan makarantar tasu, kansa tsaye can ya dosa, har cikin makatarantar ya shiga, sannan ya yi parking a harabar makarantar.
Ba tare da ta kalleshi ba dan fushi take da shi , Mishal ta buɗe motar za ta fita.
“Da ƙarfe nawa kuke tashi?”
Ta juyo ta kalleshi tana turo baki gaba, ciki-ciki ta amsa masa da:
“Ƙarfe biyu, idan kuma ina da class ɗin kungu fu sai ƙarfe uku muke tashi…”
So yake ya tambayeta a wasu ranaku take da ajin kungu fu ɗin, amma sai miskilancin dake cikinsa ya hana, ba tare da ya sake cewa komai ba, ta ja jakarta ta fita.
Ya bi bayanta da kallo har ta shige can cikin makarantar. Ya ɗaga kafaɗarsa sama yana furzar da iska, Allah ya haɗashi da mata. Amma ba komai, zai yi ƙoƙarin daure duk wata shirirtarta, zai san yanda ya yi ya ɗorata a hanya, don zai iya yin komai saboda Abubakar.
Brickhall school, Kaura District, Abuja
RABI’A POV.
Tsaye take a kusa da filin buga ball na makarantar, daga nesa take leƙen yaran da suke buga ball a cikin filin, ji take kamar ita ma ta shiga cikinsu don a buga wasan tare da ita, amma ba hali, tun da ko kusa da su ma ba ta isa ta je ba.
“Ke ‘yar aiki!, Me kike a nan?!”
Ta juyo da sauri tana kallon mammallakin muryar, wasu yara ne maza su uku, sanye cikin kayan sport na ball, kuma ta san ‘yan wani aji ne, ‘yan ss2 ne, ta na zuwa shara ajinsu, kuma a duk sanda za ta shiga ajinsu sai sun ci zarafinta. Da ƙyar ta haɗiyewa wani abu, sannan ta ce.
“Ba… Ba komai”
“Ƙazama kawai! Bar nan!”
Ɗaya daga cikin yaran ya faɗi.
“Dan Allah dubeta, kamar wata jaka, wai ƙwallo take san bugawa, in banda daƙiƙiya wa ya faɗa miki cewar matan arewa sun iya ball?!”
Suka kwashe da dariya suna tafawa, Rabi ta juya za ta bar wurin jiki a sanyaye, sai ta ci karo da Mishal, wadda ke tsaye a bayansu ta na jin duk cin mutuncin da sukewa yayarta. Farin cikin ganin Mishal ɗin ya mantar da Rabi cin zarafin da aka mata yanzu, dan ta haura sati rabonta da ita.
Sai dai yanayin fushin dake kwance a kan fuskar Mishal ɗin ya hanata yin komai, Misal ta ci gaba da kallon Rabi’a, hannyenta harɗe a ƙirji, kafi ciki ɗacin murya tace.
“Seesee!”
Rabi’a ta kasa amsawa. Mishal ta sa hannunta ta janyo Rabi’a zuwa bayata, sannan ta taka har gaban yaran ta fuskance su.
Yaran da suka tsorata dan ganin Mishal suka fara ja da baya. Amma sai ta kamo kwalar ɗayansu, sannan ta kai masa mari, ta mangareshi harda haɗa masa da naushi a ciki, ta durƙusar da shi a kan gwiwoyinsa, sannan ta kamo ɗayan ma, shi ma marinsa ta yi, kafin ta durƙusar a shi, haka ta yi wa na ukun ma. Ta ja da baya tana tattare hannun suit ɗin jikinta.
“Oya! Ku bata haƙuri!”
Tsaresu da ta yi da idanu yasa jiki na rawa suka kalli Rabi’a, a tare suka bata haƙurin.
Rabi da ta gama tsinkewa da lamarin Mishal ta kasa ko motsi, wai ahse da ma haka Mishal take?.
“Seesee! Did you accept their apologies?”
Rabi’a ta yi saurin gyaɗa mata kai tana dubanta.
“Ku tashi ku ɓace min da gani”
Jiki na ɓari suka miƙe, har da gudunsu wurin barin wajen.
“Seesee kina san ball?”
Mishal ta tambaya tana kallon Rabi’a, a sanda suka zauna kan ɗaya daga cikin kujerun ‘yan kallo dake wurin wasan. Rabi ta kalli filin ball ɗin, sannan ta sauƙe dubanta kan Mishal.
“Ina san na buga… ball wani sashe ce na mafarki na… Amma yanzu wannan mafarkin ya mutu, kusan shekaru biyar kenan rabona da bugata, amma har yanzu ina san buga ball”
Mishal ta gyaɗa kanta cike da gamsuwa, ita ma kanta ta iya ball, amma ba ta da wani ra’ayi a kan buga ball ɗin, koyon kungu fu ya fiye mata amfani, tun da tana ga idan ta gama makaranata za ta shiga aikin soja ko na DSS.
“Abu ne me kyau Seesee, kuma ina san na ga mutum ya tsaya a kan ra’ayinsa, musamman ma mu da muka kasance ‘yan arewa, wani yanki da ba’a cika bawa mata hakkin kansu ba, a mafiya yawancin lokuta a arewa ana dannewa mata hakkinsu. A wasu lokutan ma za ki ga iyaye ne ke hana yarinya abun da take san yi, wata ƙila dan maganar mutane, ko dan suna so su aurar da ita, ko kuma dan suna ganin hakan ya saɓawa al’adarsu… Kuma hakan na ɗaya daga cikin abubuwan dake kawo mana koma baya a Nigeria, shi ya sa kudu suka fi mu ta ko wani fanni… Mu da muke da yawan addinin musulunci, addinin da bai tauyewa ‘ya mace hakkinta ba, amma kuma al’adu sun danne hakan… Kin ga yanzu kamar wannan ball ɗin da kike san yi, a gaba ɗaya tarihin ƙungiyar ball ta mata a nigeria, ‘yar arewa bata taɓa buga ball ba, ban ce babu masu so ba, akwai waɗanda suna san wasan, amma kuma an hana su, ana ganin kamar ball wasan maza ne, yanzu idan kika duba ‘yan wasan super falcons, duka ‘yan kudu ne, daga yarbawa sai iqbo, musulman cikinsu ma yan kudun ne, babu ‘yar arewa ba haushiya ko ƙwara ɗaya… Insha-Allah Seesee zan baki goyon baya, idan har kin tabbatarwa da kanki cewar za ki iya, i will support you”
Rabi’a ta yi shiru, ta tsirawa ‘yar ƙaramar Mishal ɗin dake gabanta ido, ta yi tunanin sam Mishal ba ta da wayon da za ta iya yin magana kamar haka, duk zantukanta shiririta take ɗaukarsu. Bisa ga mamakinta sai ta ga Mishal ɗin ta na dariya.
“Kin ji ni ina ta zuba ko?… Ni ma ban san daga ina zancen yake ta zuwa ba… Kwai ina jinsa ne a baki ne”
Suka kuma yin dariya a tare.
“Me yasa ba ki zo school ba wancan satin?”
“Yayana ne ya rasu, sai kuma auren da aka min!”
Rabi ta kasa ganewa abun da take ji, yayanta da ta tace shi kaɗai ne ya rage mata ta ke faɗin ya mutu, kuma ba ma haka ba, wai an mata aure?, Aure?, Kuma wai duk hakan ma ya faru ne cikin sati ɗaya da wasu ‘yan kwanaki.
“Kin ji abun wani banbarakwai ko?, Yayana ma’aikacin DSS ne, sun fita wani aiki, sai aka harbeshi, abokan aikinsa suka kaishi asibiti, kuma kafin ya rasu sai da ya bayar da aure ne ga wani abokinsa… Ni ma ban san da zancen ba, sai jiya da wani kawunmu ya zo yace wai mijina ya zo ɗaukata, yanzu haka ma shi mijin nawa ne ya kawo ni makaranta”
Iko sai Allah, da ma irin haka na faruwa?, Rabi ta tambayi kanta. Ta ɗora hannunta a kan kafaɗar Mishal.
“Ki yi haƙuri kin ji ƙanwata, ki ɗauki abun da ya faru da ke a matsayin ƙaddara, kowa yana da tasa kalar ƙaddarar, Allah ya ba ki ikon ɗaukan ƙaddararki, mijinki kuma ki masa biyyaya, ki bishi sau da ƙafa”
Mishal ta yi murmushi tana sosa kanta.
”Aure?, Seesee abun mamaki yake ba ni, wai ni ce da aure?”
Rabi’a ta yi murmushi. Saboda tuna irin farin cikin da suke kwana su tashi da shi ita da Anti Saratu a kwanakin nan, ba fon komai ba, sai don sabon saurayin da ta yi.
“Na kasa yarda Rabi, wai ni… Ni ce zan yi aure?, Aurena fa yace zai yi Rabi, aure?!”
Abun da Anti saratun ta faɗa mata ke nan jiya, bayan da Fu’ad ɗin ya zo ya sanar mata da cewar shi aurenta yake san yi, kuma a shirye yake. Babban abun farin cikin ma shi ne, Kawu Habu yayan Abbansu ya yi bincike a kan Fu’ad ɗin, kuma an tabbatar masa da kawawan halaye da ɗabi’unsa.
“Da ma haka abun yake ƙanwata, kana naka Allah ma ya na nasa, amma idan aka yi haƙuri aka jure, komai zai dawo dai-dai, ke dai ki yi haƙuri da abin da za ki gani a gidan auren ki, ki ji, ki ƙi ji, ki gani, ki ƙi gani, ki yi haƙuri, sannan ki riƙe addu’a…”
Mishal ta shafi gefen fuskarta.
“Seesee shi fa mijin da aka aura min ɗin, ba ya yawan magana, sai ya yi ta cin kunu, ni ba na gane kansa”
“Haƙuri dai ake ƙanwata, wannan shi ne auren, idan ki ka daure zai dena fushin, har ya riƙa zama yana miki hira”
“Wai da gaske ?”
Cike da tabbatarwa Rabi ta gyaɗa mata kai. Kuma daga haka ta shiga mata nasihu kala-kala, irin waɗanda Anti Saratu kan mata a lokuta da dama.
