Tana zaune ta yi tagumi tana kallonsa. Sai a lokacin ya farka, shima ita ya zubawa idanu. Da ɗayan hannun ya ya fitota, da sauri ta ƙarasa tana kallonsa idanunta cike da hawaye. Kwantar da ita ya yi a gefen kafaɗansa yana jin wani irin tausayinta yana ratsa shi.

"Kada kiyi kuka kinji? Na warware babu abin da ke damuna."

Bata iya cewa komai ba sai gyaɗa kan da ta yi, tana jin sanyi yana shiga kowane ƙofa da ke buɗe a jikinta. Ba zata iya kintata girman son da take yi masa ba.

A can gida. . .